نا شناس 30 شهريور 1390

پاسخ

پوريوسف.بابلسر


عبدالله موحد اسطوره كشتی جهان و المپیك در 29 اسفند ماه 1319در بابلسر متولد شد و ورزش را در رشته‌های شنا، قایقرانی و والیبال آغاز کرد و سپس به کشتی روی آورد. در جوانی به تهران رفت و در باشگاه تهران‌جوان و سپس باشگاه دارایی کشتی را پی‌گرفت.

اولین حضور موحد در مسابقات جهانی ۱۹۶۳ صوفیه بود که بعد از یک شکست از محمود آتالای از ترکیه و یک مساوی با اینوولچف بلغار ششم شد. او در المپیک ۱۹۶۴ توکیو، بدون باخت در وزن پنجم شد. او کشتی گیران انگلیسی، استرالیایی و کره‌ای را مغلوب کرد و با ایوائو هوریوچی ژاپنی و اینوولچف مساوی کرد.

درخشش موحد از سال ۱۹۶۵ در مسابقات جهانی منچستر آغاز شد که در این رقابت‌ها بالاتر از محمود آتالای (ترکیه) و زاربگ بریاشویلی از شوروی به مدال طلای وزن ۷۰ کیلوگرم دست یافت. موحد پس از آن تا سال ۱۹۷۰ در تمام مسابقات رسمی قهرمان شد و ۵ مدال طلای جهانی، ۱ مدال طلای المپیک و دو مدال طلای بازی‌های آسیایی را کسب کرد. در المپیک ۱۹۶۸ او چهار کشتی را با ضربه فنی و سه کشتی را با امتیاز برد. او در سال ۱۹۷۱ در رقابت‌های جهانی صوفیه چهارم شد و در بازی‌های المپیک ۱۹۷۲ مونیخ هم که آخرین حضور او بود به علت آسیب دیدگی رقابت‌ها را ترک گفت.

عبدالله موحد در زمانی به شهرت رسید که بزرگانی همچون شادروان غلامرضا تختی، منصور مهدی زاده، ابراهیم سیف پور، محمد علی صنعتکاران و امامعلی حبیبی به مقام قهرمانی در کشتی آزاد دست یافته بودند.
موحد از جمله ورزشکاران نخبه و همه فن حریف بود که قبل از ورود به جرگه کشتی گیران، در شهرستان بابلسر در رشته های قایقرانی و والیبال تبحر و در آن شهرستان به عنوان ورزشکاری کاردان مشهور بود.
گر چه موحد در آغاز دوران پیشرفت نتوانست در برابر محمد علی صنعتکاران، خودی نشان دهد، اما روش کشتی گیری وی ثابت کرد که میتواند در آینده ای نه چندان دور در صحنه کشتی ایران و جهان کاملاً خود نمایی کند. در اسفند ماه 1340 تیم ملی کشتی آزاد شوروی سابق برای انجام چند دیدار دوستانه، با همه توان و در اختیار داشتن قهرمانان شناخته شده خود به تهران آمد. در آن تیم شوروی، کشتی گیرانی همچون الکساندر مدوید و الکساندر ایوانیسکی هنوز ناشناخته بودند. روسها در وزن چهارم، چهره ای به نام "زاربک بریاشویلی" را همراه خود داشتند. موحد، نه در تیم ملی، بلکه در تیم دوم یا منتخب شهرستانهای ایران با این کشتی گیر روس روبرو شد و با پیروزی درخشانی که بر "بریاشویلی" به دست آورد، به عنوان بهترین کشتی گیر ایرانی شناخته شد و برای اولین بار نامش در کشتی ایران بر سر زبانها افتاد. روس ها نیز از پدیده ای به نام "موحد" یاد کردند و رادیو مسکو در آن زمان گفت که موحد موفق ترین کشتی گیر ایرانی بود. این موفقیت در وزن 67 کیلو گرم آن زمان به دست آمد که صنعتکاران نفر اول تیم ملی در این وزن بود .
صنعتکاران که در مسابقات جهانی 1961 یوکوهاما (1340خورشیدی) مدال طلا را گرفته بود، برای آنکه به مسابقات جهانی سال بعد "1962 تولیدو"، برود در سد موحد متوقف شد. یعنی کشتی صنعتکارن - موحد به تساوی انجامید. لیکن با صلاحدید زنده یاد حبیب الله بلور (سر مربی وقت تیم ملی) چون صنعتکاران قهرمان جهان بود، انتخاب و موحد نیز به عنوان نفر ذخیره به تولیدو اعزام شد.
موحد کشتی گیری نبود که تنها به سفر بیندیشد، بلکه او به تولیدو رفت تا با مشاهده کشتی بهترین های جهان کسب تجربه کند. حاصل این مشاهدات و تجربه اندوزی را در سالهای بعدی از موحد شاهد بودیم.

كارنامه افتخارات:

مقام پنجم، بازیهاى المپیك 1964 توكیو ژاپن

مدال طلا، مسابقه هاى جهانى 1965 منچستر انگلیس

مدال طلا، مسابقه هاى جهانى 1966 تولیدو امریكا

مدال طلا، مسابقه هاى قهرمانى آسیاى 1966 بانكوك تایلند

مدال طلا، مسابقه هاى قهرمانى جهان 1967 دهلى نو هند

مدال طلا، بازیهاى المپیك 1968 مكزیك

مدال طلا، مسابقه هاى جهانى 1969 ماردل پلاتا آرژانتین

مدال طلا، مسابقه هاى جهانى 1970 ادمونتون كانادا

مدال طلا، بازیهاى آسیایى 1970 بانكوك تایلند

پنجمى در المپیك 1964 توكیو عبدالله موحد را مایوس نكرد تا وی یك بار سرشاخ شدن با حریفان المپیكى را در توكیو تجربه كرده بود مصمم شود، در مكزیكوسیتى خودى نشان دهد.

آزادكار 70 كیلویى براى ستاره شدن در آسمان مكزیك، یك سال بعد از مسابقه هاى جهانى 1965 منچستر استارت زد. وی در این رقابت ها محمود آتالاى تركیه اى وزاربك بریا شویلى را كنار زد تا در وزن 70 كیلو در دنیا آقایى كند. قهرمانى در منچستر تنها و آخرین قهرمانى جهان نبود كه موحد به دست آورد.

وی در سال 1966 تولیدو امریكا هم دوباره قهرمان شد. آنجا هم كشتى گیر ایرانى به هیچ حریفى رحم نكرد تا ثابت كند پدیده كشتى است. بعد از اینكه وی در فینال جنجالى احمد آگرالى ترك را برد به اتاقش رفت، هنوز دوش نگرفته بود تا عرق مسابقه را از تنش بشوید كه صداى در اتاقش بلند شد. پشت در كسى نبود جز دانیل روبن فرانسوى. قهرمان مسابقه هاى جهانى 1967 و فینالیست المپیك مكزیكوسیتى. وی آمده بود تا از قهرمان ایرانى برنامه تمرین بگیرد.

موحد هم قول داد تا قبل از رفتن از تولیدو برایش برنامه تمرین بنویسد و نوشت. روز بعد دانیل روبن برنامه اش را گرفت. هیچكس فكر نمى كرد سال بعد كشتى گیر فرانسوى با كنار زدن حریفان روسى، ایرانى، ترك، ژاپنى و … روى سكوى قهرمانى تكیه بزند اما این اتفاق افتاد.

دانیل روبن در سال 1967 در دهلى نو قهرمان وزن 78 كیلوى جهان شد و در المپیك 1968 مكزیك نیز دو مدال نقره المپیك را در كشتى آزاد و فرنگى گرفت. روبن رمز اصلى قهرمانى اش در این دو سال را برنامه عبدالله موحد مى داند: من توسط این مربى ایرانى قهرمان جهان و المپیك شدم. اگر استقامت، استمرار و پشتكارم نبود، هرگز صاحب این پیروزى ها نمى شدم.» موحد هم در رقابت هاى جهانى 1968 دهلى نو براى سومین بار با مدال طلایى كه گرفت هم برترى اش را به رخ حریفان كشید و هم خط و نشانى جدید براى المپیك مكزیك.



موحد با پشتوانه سه مدال طلایش پا به مكزیك گذاشت. در آن مسابقات براى اینكه طلا را از دست ندهد از همان اول توفانی شروع كرد. موحد در دور اول گوردون كانادایى را با امتیاز برد، در دور دوم آلبرتو داریو آرژانتینى را ضربه فنى كرد. مارشاند فرانسوى، روست آلمانى و چاند هندى را در دور هاى چهارم تا ششم با امتیاز برد تا به مسابقه نهایى برسد.

در آن مسابقه عبدالله موحد با ولجف بلغار روبه رو شد. وی این مسابقه نفسگیر را یك بر صفر مى برد و با درخشش در آسمان مكزیك چشم همه را خیره کرده و به آرزویش مى رسد. قهرمانى در المپیك. قهرمان المپیك اما همراه كاروان ورزشى به تهران بر نمى گردد. مصدومیت پای، وی را مجبور مى كند براى درمان در مكزیكو سیتى بماند. قهرمان اما چند روز بعد با عصاى زیر بغل از پله هاى هواپیما پایین مى آید.

موحد همان روز به خبرنگاران مى گوید: «از سال 65 تا 67 سه مدال طلاى جهانى گرفتم اما طلاى المپیك ارزشش خیلى بیشتر است. تلاش كردم و خوشحالم به آن رسیدم.» كشتى گیر بابلسرى تا مدت ها بعد از المپیك درگیر مداواى پایش بود. وی باید تمرینات خاصى تا زمستان انجام مى داد. طبق توصیه پزشكانش زمستان به پیست آبعلى رفت تا قسمت دیگرى از مداواى پایش را انجام دهد. بردن پا زیر برف هاى كوبیده نشده پیست. نرمشى كه پایش را آماده تمرین مى كرد.

منوچهر لطیف كارشناس كشتى درباره موحد مى گوید: «آن زمان مثل حالا تمرینات بدنسازى امروزى نبود. موحد اما با كوهنوردى، پله زنى و طناب زنى و دویدن بدنش را روى فرم نگه مى داشت. وی آن موقع روزى یك ساعت مداوم طناب مى زد. تا به حال هم كسى نتوانسته ركوردش را بزند. بالا رفتن از طناب ضخیم آویزان در سالن نیز یكى دیگر تمرینات كشتى گیران آن زمان بود.

عبدالله موحد بعد از این المپیك در پلاتاى آرژانتین چهارمین مدال طلاى جهانى اش را گرفت و سال بعد نیز در 1970 ادمونتون طلایش را دوباره تكرار كرد تا طلاى بازیهاى آسیایى بانكوك آخرین طلایش باشد. وی بعد از بازیهاى آسیایى بانكوك دیگر رنگ مدال را ندید. حتى در مسابقه هاى جهانى 1971 صوفیه. المپیك 1972 مونیخ بدشانسى آورد تا پایان كارش با تلخى همراه شود. موحد با المپیك شروع كرد و با المپیك هم رفت. مصدومیت كتفش در دور اول مسابقه باعث شد تا دیگر نتواند به كشتى هایش در دور بعدى ادامه دهد تا پایانى تلخ در دفتر كشتى او نوشته شود.